Yaşam sevinci yok. Sensiz yok. Nefes
alımıyorum. Duraksıyoum.
Kendime gelemiyorum, sensiz neden
yaşıyorum diyorum kendime, kendimden geçiyorum, titriyorum,
duramıyorum ayakta, düşüyorum, kalıyorum o anda,
kımıldayamıyorum. Anlamı yok herhangi bir başarının. Insan hiç
bu kadar vazgeçmek ister mi?
Ismini görür gibi oluyorum adındaki
her harfe rastladığımda. Her gölgede sen varmış gibi
hissediyorum. Her düşte sen. Her hikayenin sonunda sana varacak
biri, mutlu olacak gibi.
Ölüme doğru gidiyorum,
tembelliğimden.
Benden sadece gün ışığı
istemiştin, gün ışığında yürümek. Belki biraz melatoninimiz
olur, mutlu oluruz diye. Vermedim gün ışığını, gün ışıksızsın
şimdi de.
Tüm vücudum yanlız, yanlız atıyor
kalbim, yanlız çalışıyor karaciğerim, yanlız düşünüyorum
beynim, yanlız soluyorum, yanlız uzuyor saçlarım, yanlız uzuyor
kıllarım, yanlız yaşlanıyor her bir hücrem.
Yokluğun dolu oda, her nefesimde
yokluğun, yokluğun dolu zaman, dün yoktun, bugün yok, yarınlarda
yoksun.
