çok yıllar sonra anladım ki
kendi
kendine mırıldanması aslında çok samimi olduğundan değil, can
sıkıntısındanmış. Kurduğu basit cümlelerde bulmaya çalıştığım
zeka ürünleri yokmuş, çünkü çok aradım ama bulamadım.
Kalabalıkta kendisine bakarken gözlerini kırpmasının sebebi beni
anlaması değil, benim başka yere bakmamı sağlamakmış.
Gülümseyince bende hayranlık duyabileceği birşeyler bulduğunu
zannederdim, ama sosyal bir alışkanlığıymış. Kendisi bana
dokunduğunda, ihtiyacım olan sevgiyi gösterdiğini sanmıştım,
ama yanlışlıkla dokunurmuş. Gözleri herhangi birşeye bakar gibi
bakıyormuş bana, gözleri gibi özel bulmamış beni. Hissettiğim
hiç birşeyi hissetmemiş.