Anlatacak yaşam kokan, içinde ufacık
neşeler olan hikayem yok, hayatım öylece geçmiş,
ölümümü anlatayım dedim. Hava -40 olunca geceleyin dışarıda hiç bi canlı göremiyorsun, o zaman daha da soğuk ve yanlız hissediyorsun, ölüm gibi, ölünce toprağın altı da böyle soğuk olacak, hiç çıkamayacaz ordan. Burda küçük bir evde kalıyorum, ev olunca insana az da olsa bi sıcaklık hissi geliyor, lambasıyla, perdesiyle, sanki insanlar içerde yaşayacakmış birgün benimle hissi oluşuyor, her hayal gibi olmayacak. Sıcak güneşli bulutsuz gökyüzlü akdenize bu hasta halimle yolculuk yapamam, yakınlarımdan da pek kimse kalmamış, aradım ölüyorum dedim abime, abim benden daha yaşlı, ama esprilidir daha canlıdır benden, geliyorum dedi. Ölümümün bu evde olacağını düşünmemiştim, aslında ölümümün herhangi bi evde de düşünmemiştim ama bu ev sadece yanlızlıklarımı anımsatıyor bana. Son günlerimde kaloriferin yanında yine oturuyordum, dışarıya ufak da olsa bi manzara görmek istiyordum, ne kadar sıkılsam da üşeniyordum bi adım dahi kapıdan dışarı çıkmaya. Annem olsaydı keşke, diğer kardeşlerim de olsaydı yanımda, annemle çay içerdik, o zamanlar günün geçmesi için oyalanmak gibi gelirdi çay içmek, ama hayatımın en hoş anlarıymış, benim hiç nefes almamış hayallerime saygı gösterirlerdi, mutsuzluğumu bilirlerdi, beni ta içimi severlerdi, acı da çekseler uzağa gitmemi ben özgürlüğe susamış olduğumu bildiklerinden ses çıkarmazlardı, özgür de hissetmedim hiç gerçi. Abim beni iyi hissettirmek için tantuni yaptı bana, sevineyim mi, ağlayayım mı, ne kadar samimi, sevgisini gösteriyor bana, çok da lezzetli olmuş, ama son anlarım, son anlarımın kötü olmasından iyidir özleyecek anılarla olması. Babam olsaydı, o da kebap yapardı. Bir namaz daha kılayım şimdi, imanlı gitmekten daha sıcak ne olabilir ki. Abimle son sohbetimizde konuşacak pek birşey bulamıyordum, yolculuğunu sordum, sanki bir yolculuk yaşama daha ihtimalim varmış gibi. Elini tuttum abimin, güçsüzlüğümü zayıflığımı hissettim. Sonra uyuduk. Ben bi daha uyanmadım. (gerçek bir hikayeden uyarlanmıştır)
ölümümü anlatayım dedim. Hava -40 olunca geceleyin dışarıda hiç bi canlı göremiyorsun, o zaman daha da soğuk ve yanlız hissediyorsun, ölüm gibi, ölünce toprağın altı da böyle soğuk olacak, hiç çıkamayacaz ordan. Burda küçük bir evde kalıyorum, ev olunca insana az da olsa bi sıcaklık hissi geliyor, lambasıyla, perdesiyle, sanki insanlar içerde yaşayacakmış birgün benimle hissi oluşuyor, her hayal gibi olmayacak. Sıcak güneşli bulutsuz gökyüzlü akdenize bu hasta halimle yolculuk yapamam, yakınlarımdan da pek kimse kalmamış, aradım ölüyorum dedim abime, abim benden daha yaşlı, ama esprilidir daha canlıdır benden, geliyorum dedi. Ölümümün bu evde olacağını düşünmemiştim, aslında ölümümün herhangi bi evde de düşünmemiştim ama bu ev sadece yanlızlıklarımı anımsatıyor bana. Son günlerimde kaloriferin yanında yine oturuyordum, dışarıya ufak da olsa bi manzara görmek istiyordum, ne kadar sıkılsam da üşeniyordum bi adım dahi kapıdan dışarı çıkmaya. Annem olsaydı keşke, diğer kardeşlerim de olsaydı yanımda, annemle çay içerdik, o zamanlar günün geçmesi için oyalanmak gibi gelirdi çay içmek, ama hayatımın en hoş anlarıymış, benim hiç nefes almamış hayallerime saygı gösterirlerdi, mutsuzluğumu bilirlerdi, beni ta içimi severlerdi, acı da çekseler uzağa gitmemi ben özgürlüğe susamış olduğumu bildiklerinden ses çıkarmazlardı, özgür de hissetmedim hiç gerçi. Abim beni iyi hissettirmek için tantuni yaptı bana, sevineyim mi, ağlayayım mı, ne kadar samimi, sevgisini gösteriyor bana, çok da lezzetli olmuş, ama son anlarım, son anlarımın kötü olmasından iyidir özleyecek anılarla olması. Babam olsaydı, o da kebap yapardı. Bir namaz daha kılayım şimdi, imanlı gitmekten daha sıcak ne olabilir ki. Abimle son sohbetimizde konuşacak pek birşey bulamıyordum, yolculuğunu sordum, sanki bir yolculuk yaşama daha ihtimalim varmış gibi. Elini tuttum abimin, güçsüzlüğümü zayıflığımı hissettim. Sonra uyuduk. Ben bi daha uyanmadım. (gerçek bir hikayeden uyarlanmıştır)
