Yeri hissetmenin en iyi yolu onun
üzerinde yürümek diildir.
Sanki önemli bi duygu anlatıyormuşum
gibi ciddiye alınmak önemli diil, ama bu duyguyu anlamanızı
istiyorum. Az önceki cümle ile çok sıkıldığınızı biliyorum
fakat konuya girerken kendi kendimi gaza getiren düşüncelerin
aslında sizi de gaza getirebileceğini düşündüğümden
yazmıştım.
Kafanızı yere dayadığınızda yeri
en iyi o şekilde hissedersiniz. Yerlerin arasında bana en ilginç
gelen: uzun bir yolda asfalt, her iki kenarlarında ağaçlar var, bu
asfalt öğle ve gecede olabilir. Bisiklet sürerken yere
odaklanmadan bakınca yer çizgiler şeklinde kayıp gider, ilk babam
beni motosikletinde gezdirirken hissetmiştim bu kayıp giden
asfaltı. Bi de Elazığdan Mersine giderken Adana Mersin arası,
güneş doğuyorken, ben 304 mercedes otobüsteyim, tıs tııııs
diye ses çıkarıyor süspansiyonları yaylanırken, asfalt delik
deşik her taraf çukur, yanlızlığa doğru ilerliyordum,
yanlızlığımın o kadar da çok olacağını bilmiyordum, ilerde
yaşlanınca da çok çok yanlız olacağımı şimdi bilmiyorum diye
içimden geçirecem muhtemelen ama herhangi bi cümleye dökmeyecem
bu düşüncemi. Toprak var bi de, toprak yer derken aklıma gelen
yer mollakendi köyündeki dayımgilin bahçesindeki toprak. Bi de
balkon yeri, balkondaki yerin 20 cm altı boş, orda rüzgarlar
esiyor, ve büyük bi manzara var, balkonun altı korkunç, yüksek.
Yer aslında işte muhteşem bişey. Üstünde durabiliyorsunuz.
Ayakların yere basması deyiminde bu duygu var, yere güveniyoruz,
yer olmasa ne yapardık, bir evimiz varsa, bir yere ulaşmak
istiyorsak, orda dinlenirken yere uzansanız, "sonunda bi yere
ulaştık" hissi oluşturan duygu benim anlatmak istediğim
duyguya yakın ama biraz eksik. Yere dokunuyorum, yeri hissediyorum.
Yerde unutuyorum dünyayı uykuya dalarken, hiç bişey umrumda diil
dalmadan önceki o bir iki saniye, şefkat gibi. Yer her saatte
farklı duygu uyandırıyor, güneş batarken hüzünlü yanlız,
sabah uyanırken az umutlu ve tüm gecenin yanlız geçmesiyle daha
da umutsuz aynı zamanda, asfaltta yolların uzunluğu gidememek var,
toprakda sonunda varış var, bu güne kadar hep yalan idi varış
duygularım.
