Nasıl yapacağımı bilemiyorum.
Başımı kaldırıyorum, ne yapacağımı bilemiyorum.
Ruhum acıyor.
İçim yanıyor. Soğuk e rutübetli odada, usb fanı çalıştırdım, sırtıma,
yüzümün sağına ve sağ yanıma vuruyor. Hangi dalı tutacağımı
bilmiyorum. Kimse sevmedi beni. Belki bu yüzden kandırıldım.
Kimseyle ortak bir duygum olmadı, aynı rüyayı paylaştığımızı
zannettim. Yaptığım fedakarlıkları hak olarak görmüş, sevmek
hiç olmamış dağarcığında, sevgiyi anlayamamış. Çok canım
sıkılıyor. Dağlara bakıyordum yürürken, güneş turuncu
kayalara vuruyordu, yalnızdım, hep yalnızdım, "artık
istediğim gibi biri var olacak yanımda" diyordum, olmadı.
Karanlığın içinde de kaybolamıyor ki insan, acı çekiyor. Her
şey yolunda gitse, mesela iki dizimdeki ön çarpraz bağlarım
iyileşse, kenarda biraz param olsa, dikkatim toplansa, birden aşık
olunabilecek kadar yakışıklı ve genç olsam, çok tamir istemeyen
bir arabam olsa, bu soğuklardan gitsem, denize baksam; yine de mutlu
olmazdım ki sevdiğim beni sevmezse. Bu yüzden ne bir düzen için,
ne de içimde bir istek oluşturmak için sebebim var. Zaten serde
tembellik var, sıcak bir ışık gibi enerji olmayınca, olmuyor
işte.
