Kafamda bir sürü sesler, cızırtı
şeklinde, rüzgar, kendimin senin ya da başkalarının olabiliyor.
Hiç bitmiyor, ve odaklanmama izin vermiyorlar. Benim ise
hiç konuşasım yok. Susuyorum, ağzımda bir kelime çıkması bir
barajın yıkılması gibi olabilir. Halsizlik
de çökmüş çaresizliğimin üzerine. Yarınlar güneşli değil.
Hayatla vedalaşmadan vedalaşmış gibi, seninle vedalaşamadım bağrışların arasında. Sıkılıyorum sürekli,
yürürken, bakarken, yaşarken, her solukta. Okyanus gibi internetin
içinde bir kaç kb olan küçük bir yazı yazıyorum, sebepsiz, herhangi bir yaşama davranışı gibi. İçinde sevginin olmadığı bir umudu da
istemiyorum. Yaşayanlara iyi günler diliyorum.
